نقش وضعیت همودینامیک و اکسیژن خون در بروز زخم فشاری در بیماران تحت تهویه مکانیکی

زمینه و هدف: علیرغم پیشرفت های سیستم بهداشتی-درمانی و هزینه های روزافزون پیشگیری از زخم فشاری، تعداد مبتلایان به زخم فشاری در بیماران بخش های ویژه رو به افزایش است. پژوهش حاضر با هدف تعیین ارتباط وضعیت همودینامیک و اکسیژن خون با بروز زخم فشاری در بیماران تحت تهویه مکانیکی در بخش های مراقبت ویژه صورت گرفت.   روش بررسی: این مطالعه همبستگی از نوع طولی بود که ارتباط بروز زخم فشاری در طول مدت بستری را با سایرمتغیرهای اصلی پژوهش مورد بررسی قرار داد. جامعه پژوهش را بیماران تحت تهویه مکانیکی بستری در بخش های مراقبت ویژه تشکیل دادند. 120 بیمار با روش نمونه گیری مستمر انتخاب شدند. نمونه گیری از بهمن 1390 تا مرداد1391 ادامه داشت. ابزار گردآوری داده ها شامل اطلاعات جمعیت شناختی، ابزار برادن، فرم اطلاعات بالینی در خصوص وضعیت همودینامیک و اکسیژن خون و چک لیست مشاهده روزانه پوست بیمار بود. داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 17 و آزمون های تی مستقل، کای اسکویر و آنالیز رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.   یافته ها: در 8/35 درصد از بیماران زخم فشاری درجه یک ایجاد شد. بر اساس نتایج آنالیز رگرسیون لجستیک بین متغیرهای مربوط به وضعیت همودینامیک و اکسیژن خون با ایجاد زخم فشاری ارتباط معناداری دیده نشد. با اینحال طول مدت تهویه مکانیکی، سن و سطح هوشیاری بیشترین سهم را در ایجاد زخم فشاری داشتند(001 . 0 p< ). نتیجه گیری کلی: بیماران تحت تهویه مکانیکی از شانس نسبتا بالایی برای بروز زخم فشاری برخوردار هستند و لازم است پرستاران مراقبت کننده از این بیماران اقدامات پیشگیری را در مورد این بیماران مورد توجه قرار دهند. بررسی ارتباط سایر متغیرهای مداخله گر در این رابطه پیشنهاد می شود